Mijn allereerste Blog op mijn site kan maar beter over iets positiefs gaan zoals een persoonlijk verhaal. Ik hoefde daar niet lang over na te denken want er is me juist nu precies een overwinning overkomen. Eigenlijk ben ik van jongs af aan al belast geweest met chronische pijn. Tegen de tijd dat ik 18 was ging mijn mind met me aan de haal, ik had zo’n pijn, met name in mijn ledematen dat ik dacht dat ik in een rolstoel terecht zou komen. Maar niemand wist wat er mis met me was, in een wanhopige poging om dat te ontdekken bezocht ik de jaren daarna zo’n beetje ieder ziekenhuis van Nederland. Toen ik 6 jaar later mijn antwoord vond bleek de rolstoel inderdaad om de hoek te staan. Het is me gelukt met intensief trainen om daar uit te blijven, maar de pijn bleef maar toenemen als ook mijn gewicht. Een stofwisselingsziekte van mijn vetcellen als het ware. En daar bovenop ook nog eens vocht vasthouden omdat het veel te lang had geduurd om de juiste diagnose te krijgen waren ook mijn aderen en lymfevaten onder druk komen te staan. Een dubbele diagnose dus, Lymfisch Lipoedeem. De klachten zijn pijnlijke vochtophopingen in de ledematen, ook wel olifantenbenen genaamd en de pijn is vergelijkbaar met fibromyalgie klachten. Volgende de artsen zou ik nooit een gram af kunnen vallen en moest ik dus extra hard proberen om niet aan te komen, wat volgens hen onmogelijk te voorkomen was. En dit bleek inderdaad het geval, de kilo’s bleven zeker maar gestaagd toenemen, gestaagd omdat ik van het ene in het andere dieet rolde en er alles aan deed om zwaarder worden te voorkomen ging dat dus geleidelijk.

Enkele jaren later heeft een arts mij geholpen door een deel van het vet in mijn benen weg te halen. Tijdens de ingreep waarbij ik met volle bewustzijn aanwezig was kreeg ik pijn bestrijding. Vraag me niet hoe, maar door de aandoening werkt de pijnbestrijding niet en heb ik dus vele uren ondragelijke operatieve pijn ervaren, ik refereer er altijd naar als helse pijn. Na de ingreep waar er voor gezonde mensen de pijn pas begint omdat ze bond en blauw zijn was er alleen maar opluchting want deze pijn die normaal dus door de meeste mensen als hels wordt ervaren was NIETS vergeleken met de dagelijkse pijn die ik moest doorstaan of de helse pijn tijdens de ingreep zelf. Na het herstel was mijn dagelijkse pijn, die in de loop van de jaren echt ondragelijk was geworden, nagenoeg geheel verdwenen. Ik ervaarde een enorme opluchting, zowel mentaal als fysiek. Dagelijkse pijn is enorm belemmerend op vele fonten dus er viel letterlijk een last van me af. Af en toe wanneer het heel heet is en ik veel moet lopen speelt de pijn lichtjes op en zwellen mijn ledematen omdat ik vocht vasthou. Maar dat is niets vergeleken met hoe het daarvoor was. Mijn gewichtstoename stopte echter niet ondanks dat ik eigenlijk altijd op mijn voeding lette en al die jaren al zo’n beetje alle diëten en voedingsadviezen had uit geprobeerd. Vele jaren en 2 kinderen verder lukte het met om uiteindelijk in totaal 7 zwangerschapskilo’s kwijt te raken. Maar dat was puur buik vet, mijn ledematen bleven in volle glorie opgeblazen aanwezig.

Tot ik een aantal jaren geleden dus goed ziek werd, echt ziek ziek dus. Het enige wat nog belangrijk was was overleven, zodat mijn kinderen nog een moeder zouden hebben. Mijn gewicht of hoe ik eruit zag interesseerde me ineens totaal niet meer, het enige wat nog telde was gezondheid. Ik denk dat ik nu pas begrijp wat mensen al die tijd bedoelde met dat ik de gewichtsbeheersing moest “loslasten”. Ik dacht al een tijdje dat het niet zo belangrijk was, ik was al lang blij dat ik pijnvrij door het leven kon. Ik was ook blij dat ik niet nog zwaarder was, het kon immers altijd erger. Ik dacht dus dat ik het had losgelaten maar toen het echt allemaal ineens niets meer uitmaakte, omdat alles draaide om het leven zelf. Toen kon mijn lichaam het pas echt loslaten. Mijn hele belevingswereld veranderde en dat heeft me ook tot mijn opleidingen gebracht en tot het punt waar ik nu sta.

Je denk misschien zo’n vrolijk verhaal is het niet maar voor mij is het onmogelijke mogelijk geworden. Tezamen met het harde werk en ook het innerlijke werk ben ik tot dit resultaat gekomen en kan ik eindelijk in de spiegel kijken naar een lichaam dat bij mijn mind past, het klopte namelijk gewoon niet met wie ik van binnen ben of wilde zijn. Diep van binnen voelde ik me ongelukkig, dat ik niet net als die andere moeders met mijn kinderen samen van de glijbaan kon, dat die leuke jurk voor geen meter stond en dat ik altijd toch moest opletten met wat ik at. Loslaten is wat ik eindelijk echt had gedaan, in 3 jaar tijd verloor ik 25 kilo, met de 7 kilo erbij is dat dus meer dan 30 kilo. Ik kan niet zeggen dat het snel is gegaan. Maar 30 kilo is wel veel voor iemand die geen gram kan afvallen 😉

Moraal van dit verhaal is, laat je niet van alles aanpraten, jou mind is sterker dan je denkt en je lichaam heeft een zelf herstellend vermogen. Het zit perfect en ingenieus in mekaar wanneer alles samen werkt als een geheel, holistisch. Wanneer je de juiste condities geeft, gezonde voeding, gezonde lichaamsbeweging, voldoende rust en een gezonde mindset dan kan jou wezen alle stormen aan. Vanaf heden heb ik officieel geen overgewicht meer, en ik ben ervan overtuigd dat ik dat ook nooit meer ga krijgen. En ondanks dat ik het best leuk zou vinden om nog wat extra kilo’s kwijt te raken, boeit het me niet. Ik ben meer dan tevreden, ondanks dat het mij niet om het gewicht te doen is. Ik ben van maat 46 en van maat 44 naar maat 38 op de foto gegaan. Het gaat er mij vooral om dat mijn lichaam gezond is en gezond kan blijven, dat ik lekker in mijn vel zit en vrijelijker kan bewegen.

Ik moet nu alleen wel een nieuwe garderobe aanschaffen, of dat positief is of niet valt nog te bezien voor mij. Deze 2 strijdt is dus weer een nieuwe uitdaging op mijn pad om op te helderen. The only way is up! Ik kan er nog niet helemaal aan wennen om in de winkel de juiste maat te pakken, omdat ik het ooit wel echt heb opgegeven dat het mogelijk zou zijn. Maar niets is onmogelijk, dat kan ik nu echt beamen!